Blozen is een gevoel van warmte en het plots rood worden van de nek, de bovenkant van de borstkas of het aangezicht. Het is een onvrijwillige respons van het sympathische zenuwstelsel waarbij de kleine bloedvaten in de huid (meer) open zetten en de huiddoorbloeding sterk toeneemt. Daardoor kleurt de huid rood en gaat iemand blozen.
Hoe snel en hard iemand bloost, verschilt van persoon tot persoon. Hoe lichter en dunner de huid, hoe beter je het blozen kan zien.
Hoewel iedereen wel eens bloost, ervaren sommigen (overmatig) blozen als een probleem. Blozen wordt dan ook meer gezien als een sociaal hinderlijke aandoening en niet echt als een medische. Toch is het belangrijk dat medische zaken eerst uitgesloten worden.
Blozen is een normale reactie op angst, stress, schaamte of een andere extreme emotionele situatie. De bloedvaatjes in de huid gaan zich in dergelijke situaties verwijden en de huiddoorbloeding neemt toe. Daardoor kleurt de huid rood en gaat iemand blozen.
Blozen kan ook een medische oorzaak hebben:
Ook bepaalde medicatie kan een bloosreactie uitlokken:
Andere externe factoren die aanleiding kunnen geven tot blozen zijn:
Bovenstaande oorzaken laten deels zien wat u zelf kan doen om blozen te verminderen, maar ook dat het nodig is om dit steeds medisch te laten nakijken.
Uw arts zal tijdens een eerste raadpleging vragen naar uw medicatie, voeding en andere uitlokkende factoren. Hij/zij zal een klinisch medisch onderzoek uitvoeren, eventueel aangevuld met een bloedafname en indien nodig gericht onderzoek door een andere specialiteit.
Om blozen te verminderen, kunt u alvast een aantal zaken zelf doen:
Als emotionele zaken meespelen, kan uw arts u ook verwijzen naar een psycholoog voor psychotherapie.
Tijdens een thoracale sympatecomie onderbreekt de chirurg met behulp van een camera tussen de ribben de nervus sympathicus (zenuw die instaat voor de zweetregulatie op een specifieke plaats en bloosreacties uitlokt). Daardoor verwijden de bloedvaatjes in het gezicht niet meer en zal u niet meer blozen.
Chirurgie komt pas ter sprake nadat alle medische zaken zijn uitgesloten, u uw levensstijl (tevergeefs) heeft aangepast of de psychotherapie onvoldoende effect heeft. Chirurgie is altijd de laatste stap.