Mathieu, in combinatie met zijn klinische kennis en visie op de sportgeneeskunde. “Volgens de beoordelaars was ik op dat laatste vlak ver vooruit op mijn generatiegenoten. Dit gaf de doorslag. Dat heb ik enerzijds te danken aan mijn opleidingscentrum (UZA), waar professor Stassijns en andere mentoren mij onder de arm nemen en mij de vrijheid geven om te groeien. Verder heb ik zeker ook veel te danken aan mijn ouders. Zij werken al meer dan twintig jaar op topsportniveau. Ik ben opgegroeid in de branche en kon genieten van extra leermomenten gegeven door de beste sportartsen, kinesisten en orthopedisten van ons land. Hiernaast vind ik het trouwens belangrijk om niet alleen patiënten te zien, maar ook een wetenschappelijke bijdrage te leveren.”

De Kempenaar heeft de award onder meer te danken aan de ontdekking van een nieuw letsel, dat meteen ook zijn naam kreeg, namelijk het 'Syndroom van Mathieu'. “Ik identificeerde als eerste een traumatisch letsel in het onderste ligament van de schaambeenvoeg en toonde de link aan met chronische liespijn bij sporters”, legt dr. Thomas Mathieu uit. “Dit was tot op vandaag een onbekende aandoening, die voor pijn in de liesstreek kan zorgen. In samenwerking met Professor ­Gaëtane Stassijns en enkele an­dere collega's verbonden aan het UZ Antwerpen, onderzocht en beschreef ik het letsel tot in detail.”

“Naast de diagnose, die met medische beeldvorming kan worden aangetoond, ontwierpen we een infiltratieprotocol waarmee de aandoening behandeld kan worden. Ondertussen werden al verschillende sporters met langdurige pubalgie succesvol behandeld. Ik ontdekte dus dat scheurtjes in het schaambeen de oorzaak kunnen zijn van pubalgie en beschreef dat letsel voor het eerst in een artikel, dat in september 2020 gepubliceerd werd in een gerenommeerd Amerikaans tijdschrift. Europese artikels worden bijna nooit overzees aanvaard, maar mij viel die eer wel te beurt.”

Syndroom van Mathieu

Het 'Syndroom van Mathieu' kreeg meteen wereldwijde aandacht. “Ik werd uitgenodigd als spreker op een medisch congres in Dubai, maar een Europese tour, die mij naar Rome, Berlijn en Barcelona zou brengen, werd omwille van corona afgelast. Ondertussen pikten ook de universiteiten van Tokio en Leipzig het onderwerp op. Zij voerden al wetenschappelijk onderzoek naar het letsel en brachten ook al publicaties uit. Enerzijds is dat een enorme eer voor mij, maar tegelijkertijd zit ik er toch ook wat mee verveeld, omdat mijn eigen doctoraat nog niet helemaal is afgerond.”

Thomas Mathieu werkt als laatstejaars arts-specialist in opleiding op de afdeling Fysische Geneeskunde en Revalidatie van het UZA, waar ook met trots gereageerd werd op zijn bekroning. De award opent inderdaad deuren, niet alleen voor hemzelf, maar ook voor het ziekenhuis (UZA) en de Belgische sportgeneeskunde. Het is namelijk uitzonderlijk dat een 'kleine' Belg zo'n prestigieuze prijs wint. Ik geloof dat we in België een zeer hoog niveau hebben op vlak van (sport)geneeskunde. Dat weerspiegelt zich evenwel niet altijd even goed op internationale wetenschappelijke evenementen. Daarom denk ik dat de internationale belangstelling voor ons wetenschappelijk project een belangrijke erkenning is voor de Belgische (sport)geneeskunde. Hoe belangrijk de trofee is, werd mij trouwens al meteen duidelijk na de prijsuitreiking. Op het congres wilde een aantal collega's plots met mij op de foto. Ik beleefde een Metejoor-momentje en dat was erg raar om mee te maken.”

Annelies Frederickx ■