Wereldwijd sterven jaarlijks 6 miljoen mensen aan de gevolgen van een beroerte, dat is er 1 per 6 seconden. In de tijd dat u deze tekst leest zijn dat er zo'n 53.

9 op de 10 mensen die een beroerte krijgen hebben géén trombectomie nodig. Wat als we vrijdag, tijdens het symposium rond beroertezorg in Vlaanderen, als zorgprofessionals vanuit dat perspectief het toekomstdebat voeren?

Die dag zullen mensen die een beroerte hebben doorgemaakt ook mee achter het spreekgestoelte staan en aan tafel zitten. Zij zullen geen aanzet nodig hebben om de kern van de zaak aan te raken, namelijk de opwaardering en optimalisatie van toegankelijke basisberoertezorg voor allen. Zij verlangen naar zorgverleners die weten hoe (proactief) te handelen op het moment dat de klok tikt en die hen bijstaan tijdens het ganse traject. Van juiste, tijdige beeldvorming en eventueel trombolyse, over het testen van de slikfunctie en het voorkomen van doorligwonden tot het vroegtijdig opstarten van revalidatie en coaching bij het aanmeten van een nieuwe, gezondere levensstijl.

Waarom dag en nacht besteden aan het bestuderen van een mus als je je leven kan wijden aan het spotten van een uiterst zeldzame reuzenibis of de vermoedelijk uitgestorven dwergnachtzwaluw?

Logisch toch, zullen velen reageren. Ja, maar nog niet gangbaar of niet gangbaar genoeg. Basiszorg heeft bijna de connotatie gekregen van banaal, of toch op zijn minst ondergeschikt. En dit in schril contrast met het elan van hoogtechnologische, invasieve acute zorg. Centralisatie van de interventionele beroertezorg in België is een absolute noodzaak. Met een KB dat het maximum afklopt op 15 S2-centra in België, is de pil zelfs best mild van smaak. Maar bij deze stoelendans mogen we niet vergeten: zij die geen 'zitje' veroveren, hoeven niet afwachtend aan de zijlijn te staan. Waardegedreven beroertezorg en gezondheidswinst voor onze patiënten en samenleving schuilt in de hoek van beroerte-eenheden die toelaten om beroertepatiënten 24/7 op een adequate wijze op te vangen, zowel in de acute, subacute als chronische fase. 

Wanneer iemand zijn spraak terugvindt nadat de bloedklonter in zijn hoofd mechanisch werd verwijderd, is dat een wonderbaarlijk moment. Maar laat ons vandaag opstaan voor die keten van zorgverleners die door weinig opvallend maar doorgedreven zorg jaarlijks in België zo'n 18.000 patiënten opnieuw een kans geven op een menswaardig bestaan.