Net zwanger, een angst voor naalden en slechte ervaringen met eerdere verdovingen. Judith zag om meer dan een reden als een berg op tegen haar achillespeesoperatie. ‘Omwille van mijn zwangerschap was een regionale verdoving de beste optie. Gelukkig was iedereen heel begripvol’, vertelt ze.

Een partijtje padel begin mei eindigde voor Judith in mineur. ‘Ik hoorde en voelde iets knappen in mijn hiel. Dit is niet normaal, wist ik meteen. Mijn man, die arts is, stelde vast dat mijn achillespees gescheurd was. We reden meteen door naar de spoed van het UZA.’ Brute pech, en Judith had nog een extra reden om zich zorgen te maken. ‘We zaten in een ivf-traject en de kans was reëel dat ik zwanger was. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Hoe moest dat dan als ik geopereerd word? Kan het kwaad voor mijn kindje? Dat mijn man en ik vorig jaar een kindje verloren na vijf maanden zwangerschap, maakte het emotioneel extra moeilijk.’

Angst voor naalden

In het UZA ging Judiths voet in het gips. Twee dagen later besliste de orthopedist dat een operatie onvermijdelijk was. Judith: ‘Spontaan zou mijn achillespees niet goed genezen. En ook uitstellen was geen optie.’ Nog diezelfde week kreeg ze de bevestiging dat ze zwanger was. Net op de dag dat ze naar de preoperatieve raadpleging ging. Omwille van haar zwangerschap ging de voorkeur uit naar een regionale verdoving, al was narcose ook een optie. ‘Een onverwachte daling van de bloeddruk kon echter gevaarlijk zijn voor ons kindje. Met een regionale verdoving zou ik wakker blijven en zou alleen mijn been worden verdoofd. Zo zou ik het meteen kunnen aangeven als ik me niet goed voelde.’

Toch zag Judith als een berg tegen de operatie op. ‘Ik reageer steevast heel slecht op verdovingen. Na een narcose was ik een keer zo misselijk dat ik een nacht in het ziekenhuis moest blijven en ik mij dagen beroerd voelde. Zelfs van een lokale verdoving word ik telkens misselijk. Daar komt nog bij dat ik een enorme angst heb voor naalden en ziekenhuizen: dat gaat zo ver dat ik soms bijna flauw val. De gedachte dat ze in mij zouden zitten snijden en prikken terwijl ik wakker was, vond ik verschrikkelijk.’

Veel uitleg, veel begrip

Maar Judith was vastbesloten. ‘Ik moest er gewoon door. Gelukkig was iedereen heel begripvol en ik kreeg alle mogelijke uitleg. Maar ook weer niet te veel: dat wilde ik niet (lacht).’ Die ochtend kwam ze met een bang hartje in het ziekenhuis aan. Haar anesthesist dr. Barbara Breebaart kwam voor de ingreep nog even langs in de preoperatieve ruimte om te kijken hoe het met haar ging. Voor de eigenlijke operatie werd er op twee plaatsen een zenuw verdoofd: in haar lies en in de knieholte. Ze voelde nauwelijks iets van de prikken, met dank aan de verdovende zalf die ze vooraf had gekregen. Een Virtual Reality-bril lag klaar voor het geval de angst de bovenhand zou krijgen. Judith: ‘De anesthesist toonde zich de hele tijd erg bezorgd en probeerde mij af te leiden met een praatje. Maar ik had ook zelf mijn voorzorgen genomen. Ik luisterde de hele tijd naar dancemuziek en overliep in mijn hoofd voortdurend schema’s met getallen. Dat werkte.’

Na een uur was de operatie achter de rug. Judith had geen pijn gevoeld en was niet misselijk geworden. Met duidelijke instructies over de pijnstillende medicatie die ze mocht nemen, mocht ze naar huis. De eerste drie dagen had ze nog behoorlijk wat pijn, maar intussen is het grootste leed geleden. ‘Eerlijk? Die operatie voelt als het stoerste wat ik ooit heb gedaan. Maar ik ben heel goed opgevangen. Het team was op de hoogte van onze voorgeschiedenis en besefte wat er voor ons op het spel stond. Alsof iedereen met een extra paar voelsprieten rondliep. Dat was fijn’, besluit Judith.

Paul (74) kreeg een pacemaker onder hypnose
‘Alsof ik in Zwitserland rondliep’

‘Toen ik vijf jaar geleden een pacemaker moest laten plaatsen onder regionale verdoving, zag ik daar vreselijk tegenop. Ooit heb ik onder narcose een operatie aan mijn strottenhoofd ondergaan. Ik was toen zo bang dat ze mij moeilijk in slaap kregen. Toen ik las dat dr. Sabine Maes met hypnose werkt, was ik daar meteen voor gewonnen. Zij zag dat voor mijn operatie zitten en de chirurg gelukkig ook.

Al in de preoperatieve ruimte bracht dr. Maes mij in een soort van trance door heel rustig tegen mij te praten en vragen te stellen. Ik moest mij voorstellen dat ik op een heel fijne plaats was. Voor mij was dat Zwitserland, onze geliefkoosde vakantiebestemming. Het voelde echt alsof ik daar met dr. Maes rondliep. Mijn vrouw zegt sindsdien dat ik met een vreemde vrouw op reis ben geweest (lacht). 

Van de operatie heb ik niks meegekregen. Vraag me niet hoe lang het heeft geduurd of wat er precies is gebeurd. Ik heb totaal geen angst gevoeld. Het is fantastisch dat je zoiets met hypnose kan bereiken. Ik zou het iedereen aanraden.’